Gedächtniskirche - Puinhoop in Berlijn.
Dit was 1963. Tien jaar later. Historische momenten in mijn leven. Mijn moeder had de gebroeders Kennedy en
Martin Luther King aan de muur hangen. Het bekende triple portretje. Ze was ook een fan van Winston Churchill.
Hij verzon het "IJzeren Gordijn". Geen misselijk mannetje.
Er gaat een vette grap de ronde toen hij ruzie had met zijn werkster;
- Werkster; If I were married with you, I would poison your tea.
- Winston; If I were married with you, I would drink it.
Humor zat niet écht in de genen van de familie. Laat staan zwarte humor. Dat heb ik er later bij verzonnen.
Daar moet ik voorzichtig mee zijn. Ik kreeg ooit een knallende ruzie met mijn zus. Maar het is weer goed gekomen.
- Zus; Hoe gaat het op je werk?
- Broer; Ik werk al jaren niet meer, maar niemand heeft het door.
Terwijl ik toen aan mjn tweede burn-out zat aan te hikken.
Kerst 1953, toen moet ik verwekt zijn. Nog een jaartje wachten en dan vieren we een groot feest. Hier is alvast het verhaaltje. Pa was in WW-II als dwangarbeider gedetineerd als een slome broodbakker in (voormalig) oostduitsland. Dessau, Mildensee, Bauhaus, Sans Souci, leuke omgving. Ze zaten met de hele nederlandse groep in een speciaal Holland House.
Mijn moeder was een simpele wasmeid. Ze weigerde om lid te worden van de Hitlerjugend. Dat was best wel lastig in die dagen. Pa las Het Parool en ze waren lid van de VPRO en de NVSH. Dus er klikte toch best wel wat tussen hun en mij.
Het zal 1944 geweest zijn toen mijn oudere broertje is verwekt. Pa en Ma lagen ongelofelijk hard te neuken op de hooizolder. En die avond werd net het Holland House gebombardeerd, geen overlevenden. Mijn pa was lucky, hij overleefde het. Ma was niet zo lucky. Geen ouder broertje. Miskraam. Jammer. Een ouder broertje had ik toch wel graag gehad. Tja, daar hou je wel een raar gevoel van over.
In 1948 (of zo) zijn ze met de handschoen getrouwd. Pa zat toen zijn militaire dienst uit in De West. Hij ging met 'De Bloemfontein', een boot die de oceaan overstook. Ik heb nog ergens een foto. Vraag me niet hoe hij terug in Nederland is gekomen. Dat was een rommelig raadsel in die dagen.
Mijn moeder was inmiddels van Dessau via Berlijn naar Amsterdam gevlogen. Op één van de laatste geallieerde vluchten, in een Dakota stel ik me zo voor. Wat een dappere meid. Nog net niet of juist wel ontsnapt aan een verkrachting door de Russen. Met haar zus - tante Melitta - was het altijd gillend gierend lachen.
In Amsterdam is ze ontvangen als een ex duitse oorlogs-slet op een zolderkamertje op de Van Wou Straat. Ik kom er nog wel eens langs. Bij haar schoonfamilie. Spiritulisten. De Ridders van de Rozenkrans. Dat was niet leuk.
Kun je het jezelf voorstellen, hoe je ouders je hebben verwekt? Je kunt denken aan een platte plichtmatige oefening, maar ook aan een super stout standje. Daar ga ik maar vanuit. Wat is nu de moraal van dit verhaal? Dat er toch iets moois kan bloeien uit puinhopen.
Wat een slap gelul weer.
= = = End of Post = = =
No comments:
Post a Comment