Christian Slater and Patricia Arquette in "True Romance".
The motion picture "True Romance" from 1993 is so lovely, in many respects. I will not discuss here every movie that hits me. This is one of those exceptions.
With no special reason. That's to say that every motion picture has special reasons to enjoy. My special reasons are the background stories. There are a lot of TMO (The Making Of) clips around.
Just like a good description with a painting in a museum, it makes you so much more appreciate the work that has gone into it.
I viewed this movie (again) after seeing an interview with Chistopher Walken and
and James Gandolfini (The Soprano's). Both play a role in the movie. Just two episodes of a huge 200+ episode series on Youtube from "Inside The Actors School".
Every interview is at least 40 minutes and goes in-depth about acting skills and movies. A real paradise for movie lovers.
New to me was that Quentin Tarantino wrote the script. That must not come as a surprise.
The almost (un)believable hyper-violence is a hallmark of Quentin.
The story is not simple but very entertaining. Bad-Boy and Bad-Girl fall in love and get stuck with a suitcase of cocaine. Dreaming of a better life, they have to struggle their way out of the mob.
Strong woman role from Patricia Arquette. In the beginning she is a call-girl gift for his birthday. Later in the movie she becomes my heroin.
Quentin Tarantino did the same theme again with Pam Grier in Jackie Brown (1997).
One of Quentin's best movies.
Gary Oldman is her pimp in "True Romance". He did the same creepy performance in "Léon, Le Professional", a movie from Luc Besson
where 12yo Natalie Portman is trained by Jean Reno to be a professional killer. Amazing movie.
Dennis Hopper and Patricia Arquette are the real reasons for this blog. He is my rebel icon and Patricia is so lovely. Great casting.
The Sicilian dialogue between Christopher Waren and Dennis Hopper is a little diamond in film history.
Quentin Tarantino loves to write dialogues, but this looks like a great improvisation to me. Listen to the music.
Not sure if Quentin (again) had a hand in the casting and the music. Elvis Presley and a purple Cadillac are all around. When things get romantic,
the theme song is played. Such a lovely theme that very well contrasts to the hyper violence. I suspect a hand from Quentin.
Every super movie star is OK. Great people. It's a very serious profession. They work hard for it and they deserve their millions and their paparazzi.
Patricia Arquette (I love her) is in the role of Alabama. She has such a sexy southern accent. She probably had a language-coach for this role.
Don't be mistaken. Actors do weeks or months of preparation. That reminds me of the movie and the song "Sweet Home Alabama".
At a close look you can notice some small details in "True Romance". When a TV is playing, there is a gangster scene with Yun-Fat Chow from a John Woo movie.
Quentin Tarantino is a fan of John Woo. Hyper-Violence. The same goes for Hostel 2 from Eli Roth. When the girls arrive in the hostel, the TV plays a scene from "Pulp Fiction".
The movie "Killing Zoe" was produced by Quinten Tarantino. Same great story telling and again hyper-violence.
There's a three second cameo of Ron Jeremy. A nice to know.
There is a clan of friend-directors. John Woo is from Hong Kong. Robert Rodiguez is from Mexico. Eli Roth and Quentin Tarantino are from the USA. Takashi Miike is from Japan.
They share a love for artistic hyper-violence. The first six minutes of Takashi Miike's "Dead or Alive" are amazing.
They all directors just pay tributes to each other. It's a small village. I like the criss-cross references. That gives me more depth in understanding movies.
So far so good for the movies. You can click on the links on the right for more movie links. See you later.
The St. Nicolas Church in Amsterdam is now a Basilique. That's a special kind of catholic church. We only have five or six of them in the Netherlands.
You must make a reservation - well in before - to attend the Christmas Eve Mass. St. Nicolas is the Protector Saint of Amsterdam. Funny, because The Netherlands are pretty protestant, especially the northern parts.
I'm an atheist, a non-believer. I swear, I drink, I smoke and I watch movies. I think Israel can do better and I love
the Jewish Princess. I think some Islam radicals are crazy and I love the Alhambra.
I love the Pope, mainly because of his former German background and the Vatileaks.
Sorry, this is a semi-serious introduction to a cunning plan. I really advice everyone to proceed this steep path and keep some braincells working.
It's a little daring project and takes a few hours per month. You don't have to be religious. Let's say it's part of your education.
My own next project in life. To visit at least one sermon in;
A mosque. There's one here just around the corner. I must talk with the (what's he called) and I must know if he's preaching in my language.
You must take of your shoes and wash your feet. I love this ritual. Mind your toe-nails and your socks. That's all what I know. But there must be more.
Some research to do.
A synagoge. Must be a lot around here in Amsterdam. It is essential that you keep your hat on in a synagoge. You can't appear bold-headed before God.
That is completely opposite to a catholic or protestant church, where you must take your hat of (Joe Cocker). I have several hats. I first must find a rabbi to talk me through the rituals.
A basilique is a highly rewarded catholic church. The St. Nicolas church in Amsterdam is just promoted to a basilique. We have now five of them in the Netherlands.
X-mess mass was the trigger. You have to make reservations nowadays. Dutch writer Gerard van het Reve went catholic and the Pope just stimulated Latin language. I like that.
A protestant church. It must be 50 years ago when I last visited a protestant church with my mother. I'm not going mediocre. It must be the blackest doom and hell preacher.
Something like Jerry Falwell. Hard to find in Amsterdam.
Protestant church history in the Netherlands is facinating literature. It all started in the 1600's when we struggled our way out of the Sapnisch rule
during the 80-year war and became a protestant country. First discussions were about strict or relative predestination. Since then, and up till this year, there were a lot of splits.
There's a Dutch protestant website that goes black every Sunday. Whatever you may think of that, I have respect for their adherence to principles.
I have no principles. The Dutch have no principles. A Belgian politician once had a good description of principles; It's like a fart that escapes without making any noise.
The Book of Mormons and the Story of Scientology are completely creepy. Sometimes I shiver and sometimes I laugh. But I always cry at the songs of the Mormon Tabernacle Choir.
[01]
Het tapeind is eindelijk gaaf uit de cilinder gekomen. Dat was toch wel een voorwaarde om op de ingeslagen weg door te gaan.
Met de Dremel kan ik de schroefdraad wel weer schoon krijgen en met LocTite zet ik de twee tapeinden weer in het blok.
Met een staalborsteltje op de Dremel maak ik de cilinder en de kop weer glimmend mooi (van de buitenkant).
Er zit nog flink wat kool en troep tussen de koelribben van de cylinder. Die gaat dus in een sopje en met wattenstaafjes krijg ik dat ook wel schoon.
Een wattenstaafje kan je ook op de Dremel zetten. Mogelijkheden genoeg.
[02]
Afzien met de Dremel. Daar kun je niet goed of veel materiaal mee weghalen. Ik heb net de zuiger gedaan. Het maximum wat je met een Dremel kunt doen,
is de scherpe randjes eraf slijpen en de oppervlakken glad en glimmend maken. Slijpen, schuren en polijsten. Dat is al heel wat uurtjes werk.
De uitlaat en de inlaat moeten toch écht iets groter. Dat wordt weer een paar uurtjes dremelen. Ik hoop dat ik erbij kan. Ze liggen diep in de cilinder.
[03]
Lullig maar waar. De Tomos (FunTastic) is volgens mij ouder dan op het kenteken staat. Verdacht smerige brommer. Maar ik voorzie nu verder geen grote problemen meer.
Het meest irritant is nog, al het kool, aankoeksel en de verroeste boutjes en moertjes. Maar dat kan ik schoonmaken en vervangen.
[04]
Laten we het simpel houden. Het grootste probleem is, om een plan te volgen. Vaak wil ik steeds meer en beter. Vroeger noemden we dat 'scope-creep',
dat je steeds meer en mooier wilt, naarmate het project vordert. Ik heb al een groot en vaag plan, dus komen er onderweg vast en zeker weer extra toeters en bellen bij.
Een electronische toerenbegrenzer is een must als ik met dat ding de straat op ga. De kosten zijn nu te overzien. Een nieuwe uitlaat en carburateur heb ik al.
Bestaande onderdelen heb ik al bijgewerkt - volgens de vele instructies op het internet. Nu nog wat hulpmateriaal - pakkingen, moertjes, boutjes.
[05]
Op het internet zijn honderden pagina's en YouTubes te vinden over het opvoeren en afstelen van bromfietsen. Nuttige achtergrondinformatie.
Ik zou me er bijna in verliezen. Helaas, ik moet mijn grenzen kennen. De simpele tips en tricks volgen. En er zelf wat extr's aan toevoegen (eigenwijs als ik ben).
Ik heb tenslotte maar een simpel brommertje. Voor mijzelf en voor de lezer zet ik mijn plan nog even op en rijtje:
Meer is beter. Grotere uitlaat, grotere carburateur, grotere sproeier, ruimer luchtfilter, inlaatspruitstuk. Die kosten zijn al gemaakt; 100,= Euro.
Ik verwacht nog 50,= Euro voor hulpmateriaal. Ik heb al eens eerder opgemerkt - goed gereedschap is de grootste kostenpost.
Alle standaard onderdelen dremelen, vooral de cilinder en de zuiger. Waar mogelijk worden de poorten iets ruimer, maar vooral gladder (polijsten) voor de doorstroming van de gassen.
Dat is nog een hele klus. De poorten moeten iets breder voor extra power in het lagere toerengebied (acceleratie) en iets hoger voor piek-power (topsnelheid).
In een stadse omgeving is het eerste natuurlijk het belangrijkste.
Raar maar waar; simpel vervangen van de transmissie-olie door een 'geheim' mengsel geeft al een flinke winst (350 cc. Mercon Dextron en 350 cc. 85W140 olie).
Hierdoor schakelt de brommer later naar zijn tweede versnelling. Dan kun je dus lekker doortrekken in zijn eerste versnelling en daarin ook het volle vermogen en toerenberijk benutten.
In de stad is acceleratie belangrijker dan topsnelheid.
Ik kan dan ook de koppelingsveren inkorten zodat ze strakker staan. De centrifugaalkoppeling 'pakt' dan later bij een hoger toerental.
Het motortje heeft dan meer kracht en koppel als je op gang komt. Het effect is dat je sneller weg bent bij het stoplicht. Lastig klusje, want dan moet de koppeling eraf.
Als het ooit zover komt, dan kan ik gelijk ook een paar 45-graden sleuven in de schoenen dremelen. Tip van het internet.
Uiteindelijk moeten de plasic kapjes worden geschuurd en gespoten. Ik heb al een spuitbus lak gekocht. Maar dat komt als laatste.
Mijn Tomos is een heerlijk brommertje, waar ik nog menig uurtje over kan fantaseren. Eerst eens iets doen.
Simpel beginnen is moeilijk. Dus ik heb een nieuwe afspraak met mijzelf gemaakt. Nog dit jaar zet ik de brommer in elkaar en maak hem rijklaar,
ongeacht alle toeters en bellen die ik nog in gedachten heb. Daarna haal ik hem weer uit elkaar en ga dan verder aan de slag. Stap voor stap.
The story about my cats starts in spring 2010. I was thingking about two new cats again to complete my family life.
My first two cats (years ago) jumped out of the window (the girl) or became a road-pizza (the boy). That were devistating moments.
I got my first cats from my sister. She is a teacher on a primary school. She knowns first hand where kittens can be found. There were no kittens in spring 2010.
It still simmered in my brain. Again and again. I mailed with a few friends. They told me this was a no-no.
You cant't even be responsible for yourself. Let go of these two living beings.
I was hit and hurt. But I made up my own mind. My sis was a great support.
Easter-sunday 2011. I was a bit drunk and suddenly the simmering popped out. First hit on the internet. Two kittens in Amsterdam-West.
Bike or taxi. Taxi. Within an hour I got my cats. A guy-sis combination. That's what I thought. With the help of the taxi driver we got them into the booth of the merc.
He made some pictures with his mobile. Not a regular ride for him.
Thoughts and troubles and responsibilities. I went to the vet the next week. Internet, email and phone can do it all. The assistants became instantly wet from my two kittens. It was a boy-boy combination. For their passports I had to rename them from Jule and Jim (climed upon the hill) to Fred and Ted. It's derived from Tedje van Es en F.Jacobse. An old and culty Dutch comedy.
Kittens should not be sold before six weeks from their birth. These two looked like 3-4-5 weeks old. After a first inspection the assistants and I "fixed" their birth date on 3-3-2011. A handy date to remember. I bought a bottle of champagne on their first birthday. I had to drink it all.
Tuesday Weld (as Christian) and Steve McQueen (as The Kid) in The Cincinatti Kid (1965).
Tuesday is English for 'Dinsdag' in Dutch. This story is about a Tuesday in Amsterdam. And about movies. I agree, it's a bit far fetched. But I'm still not sure
how to use English and Dutch language on my blog. I guess it will stay mixed. Still testing testing 1 2 3.
[01]
Fred (mijn kat) is weer binnen van een paar dagjes stappen. Dus kan ik nu rustig weer wat bloggen.
Een dagje uit het leven van Oom Harry in zeventien coupletten. Ik dacht eerst dat ik een laffe lamzak was. Maar als ik deze dinsdag even evalueer
dan enerveer ik het alweer voor een volgende keer. Het waren slechts vijf uurtjes. Van 11:00 tot 16:00 uur. Maar wel een hele belevenis.
Het kost wel een paar dagen om deze html in elkaar te vlechten, maar dan hoef je daarna ook niet meer zoveel tegen je katers te vechten.
Ik bedoel natuurlijk Fred en Ted, maar de goede verstaander heeft aan een half woord genoeg.
[02]
U hoeft niet alles te lezen hoor, maar dan wel met de intonatie van Simon Carmiggelt. Anders is het geen gehoor.
Eerst moest ik vandaag naar De Huurcommisie. Hoe kom ik daar. Om 13:30 uur was de zitting. Lichte paniek. Met Ko meerijden. Geen parkeerplaats.
Havengebouw, achter het Amsterdam Centraal Station. Druk, druk druk. Ko en Wil komen met de tram. Iete komt op de fiets.
Ik heb haar vanmorgen vroeg nog even gebeld en zoals gewoonlijk weer de wintertijd vergeten. Het is je vergeven.
Ik neem een taxi. Snel geschoren en mijn haartjes gekamd. Tip-top gekleed, met stropdas en hoed. Dat zit wel goed.
[03]
Compleet vergeten. Het telefoonnummer van de taxi. Dat moest ik weer even opzoeken. Terwijl het toch zo'n makkelijk nummer is.
Die taxi was een goed idee. De chauffeur was een krasse knar met veel verhalen. Een 70-plusser. Hij woont ook al 38 jaren hier in mijn buurt.
We reden van mijn huis naar het Havengebouw. Links en rechts gaf hij commentaar. Hier deden we dit en daar deden we dat.
Verhalen over drijvend bamboe en copra in de haven. De copra moest je een nachtje in de melk leggen. Dan had je weer een kokosnoot.
Links staat een verborgen monumentje voor een klein jochie die kolen aan het rapen was en toen werd doodgeschoten door de duitsers.
Dat moet er nog ergens staan. Amsterdam-oost was toen een paradijs voor straatschoffies. Dat waren zijn woorden.
Ik moest natuurlijk direct denken aan mijn katten, Fred en Ted. We raakten in een diep gesprek over al het mooie groen in onze buurt.
Het Galilei-plantsoen staat straks weer strak van de kleuren van het herfstseizoen. (stop toch eens met die rare rijmelarij).
Hij gaf mij een geheim adresje. Het Geheugen van Oost. Foto's en verhalen. Voor en door bewoners van de buurtjes in Amsterdam Oost.
Transvaalbuurt, Dapperbuurt, Indische buurt, Zeeburg en natuurlijk ook De Watergraafsmeer. Ko en Wil zullen deze link zeker waarderen. Ze wonen hier al sinds 1969.
Waar krijg je zoveel moois voor 20,= Euro.
[04]
Ko en Wil kwamen een ietsje te laat met de tram. Iete kwam op de fiets. Ik was er het eerst.
De hele meute was compleet. De Huurcommissie ging goed. Een soort hoorzitting.
Drie vriendelijke en verstandige mensen. Na het overhandigen van onze identiteit mochten we plaatsnemen in de wachtkamer.
Dat was een kwartiertje gezellig tokkelen. De verhoudingen zijn nog steeds erg goed.
Een heer van 40 was de voorzitter, een dame van 60 zat rechts (voor hem links) en een jongere vrouw van 30 zat links (voor hem rechts).
Een ongeschoren jonge knappe knaap van (ik schat) iets in de twintig zat achter een laptop om aantekeningen te maken.
De verhuurders (Iete en ik) mochten links achter een tafeltje plaatsnemen (voor de voorzitter rechts). De huurders (Ko en Wil) zaten … dat begrijpt u wel.
[05]
Yesss, het Havengebouw is een heerlijke plek. De kapiteins van de sleepboten staan er op hun strepen. Je kunt er zo in- en uitlopen door de draaideur.
Handig voor als je naar het toilet moet. Begane grond rechtsaf.
De scheepsmodellen zijn er oorverdovend mooi. Ik zou er bijna een inbraak voor willen plegen. Ik heb nu alle tijd van de wereld.
En ik moet ook wat vaker de deur uit. Dus het gebied rond het CS is een uitgelezen plek.
Overkant van het IJ, Pontje, Zeedijk, Oesters bij Nam-Kee, Nicolaaskerk, De Wallen, De Waag, en nu ook het Havengebouw en het EYE.
Allemaal heerlijke plekjes.
Mijn vader heeft me ooit meegenomen naar de oosterbantammerstraat toen ik tien of twaalf was.
Daar zaten de originele geheime chinese gokhuizen en restaurantjes. Hoe hij daar nu weer op kwam, is mij een raadsel.
Hij kwam origineel van de Van Woustraat.
[06]
Oeverloos geklets. Dat zie ik nu al aankomen. We hebben nog wat lekker staan napraten op de stoep van Het Havengebouw.
Ko, Wil, Iete en ik. Sigaretje gerookt. Vrouwen praten met vrouwen en mannen praten met mannen.
Zo draaien Mars en Venus nu eenmaal om de zon. Wil is geboren in haar huidige huis. Wist ik ook niet. Dat zal dan in de jaren 50-60 zijn geweest.
Het Geheugen van Oost zal ze dan ook vast wel leuk vinden. Met Ko (jazzmuzikant) heb ik lekker staan lullen over Amsterdam.
Hij komt oorspronkelijk uit West. Net als mijn katten. Geboren in West, getogen in Oost. En alles is toch nog goed gekomen.
De Pleiners en de Dijkers moet je maar even opzoeken op Wikipedia.
De Pleiners waren een groep amsterdamse jongeren in de jaren 50-60. Leidseplein. Jazzmuziek. De Sahara-bar. Puch brommers.
De Dijkers (Nieuwedijk) waren de rockers. Kreidler brommers. Ko was een Pleiner. Hij is nu zeventig (of zo) en nog steeds jazzmuzikant van beroep.
Ko en Wil raakten officieel bevriend in de Sahara-bar. Een bekende hangaround voor de Pleiners. Zijn vrienden zeiden nog
“als je nu niet toehapt, dan heb je morgen een vreselijke kater”. Dat was niet aan dovemansoren gespeld. Toen is het geluk (en Patrice) gekomen. Leuke verhalen.
[07]
U moet het mij maar vergeven of gewoon stoppen met lezen. Ik vlieg nu van de vorige hak naar de volgende tak
en ik pak intussen een vers pakje tabak. De HEMA op de Nieuwedijk. Die zult u wel kennen.
Zo ééns per jaar ging ik aan het handje van mijn moeder naar het station.
Een klein kilometertje lopen. Samen een dagje stappen in Amsterdam. De wondere wereld ging toen voor mij open.
Ik kreeg dan een beertje of een speelgoedvliegtuigje en we aten een taartje in het restaurant.
De Bijenkorf was toen voor haar nog te hoog gegrepen.
Stappen en shoppen met een vrouw. Kom nou. De mannen staan verveeld aan de overkant van de straat te drentelen.
Maar toen heb ik het van mijn moeder geleerd. Onbewust is het in mijn genen geslopen. De vrouwen schop je linksaf de Kalverstraat in,
en de mannen gaan lekker rechtsaf. We zien elkaar wel weer [tijd] op het Spui. Dat ging de laatste keer wonderwel goed.
Jasper Grootveld was de grote antirookmagier en ik ben een verstokte kettingroker.
Zijn "happenings" bij het lieverdje zijn wereldberoemd in Amsterdam en omstreken.
Je moet eens goed naar het plaatje kijken. Het lieverdje op het Spui is door Hunter (sigarettenfabrikant) geschonken aan de stad Amsterdam.
Zo klikt alles weer lekker in elkaar.
Er stonden eens twee aardige jonge meisjes krenten uit te delen op het Spui. Het was de Provotijd. Jaren zestig.
En die werden toen medogenloos door de ME met bullepezen uit elkaar geknuppeld. Een bullepees is oorspronkelijk een stierenlul.
Maar tegenwoordig zijn alle hulpmiddelen van kunststof.
[08]
Pa werkte toen nog vier uur op elke zaterdag. Hij kwam vroeg van zijn werk af op ons station.
Er was toen nog een halte "Hembrug". Goh, wat is er toch veel veranderd. Den Haag, Den Haag.
Pa had ook een modelspoorbaan op zolder. Maar dat is weer een ander verhaal.
Soms liep ik hem tegemoet. Eikelaan, Weverlaan. Een halve kilometer.
Hand in hand liepen we dan samen naar huis. Dat waren gelukkige momenten.
Ik kreeg altijd zijn afgedankte Dafjes. Eerst een Daffodil. Dat is "Lelie" in het engels.
En toen een 33 en een 44. Later schakelde hij over op escortjes.
Ik moest toen nog flink op hem inpraten om een 1600 cc. te kopen. Dat is gelukt.
Dat ging een flink stuk beter, op weg naar mijn zuid-frankrijk vakantie.
Pa heeft zich toen avonden en nachten in het zweet gewerkt als postsorteerder. Naast zijn voltijdbaan.
Zo heeft hij zijn eerste Dafje bij elkaar gescharreld. Respect, respect, respect.
Met het hele gezin zijn we in toen in het Dafje van Zaandam naar Dessau getogem. Op familiebezoek.
Een onderneming van bijbelse proporties, als je bedenkt dat toen nog het ijzeren gordijn bestond.
[09]
Allemaal heel erg lief van mijn vader, maar ik had geen enkel respect voor het Dafje.
Ik reed ze af als een brommer. Stel je voor. Ogen dicht. Vanaf de provinciale weg kwam ik rechtsom de hoek omscheuren, de Weverstraat op.
Altijd 'savonds laat. Lekker drinken geweest in Zaandam. Het pientere pookje. Pedal to the metal. Flink vaart maken.
En dan ging het Dafje met haar vier wielen los de brug over. Tja, dat waren nog eens tijden.
De film "Bullet" kan ik in dit verband nog noemen. Ook met Steve McQueen. Los Angeles heeft ongeveer honderd parkeerregeltjes, en ik heb een buurtregisseur.
Na deze hak komt er een nieuwe tak. Zet u schrap. Nee dit is geen grap. Toen we klaar waren met De Huurcommissie wandelde ik lekker naar de pont achter het CS.
Slenteren is een beter woord. Veel foto's gemaakt. Op weg naar EYE. De pont is een belevenis op zich. Trouwens het hele CS gebied ligt er lekker bij.
Brommers, fietsers, kinderwagens, goud, geel, oker, bruin, zwart. Surinaams, Pakistaans, Afrikaans, Frans, Duits en Engels. Verliefde stelletjes, jonge moeders met buideltjes en zwangere tieners.
Een multi-culti festijn van de eerste orde. Geert's worst nightmare. Ik zou het nooit kunnen hoor, maar ik adviseer elke burgemeester van Amsterdam om minstens één keer per maand
met dit pontje mee te varen. En dat was nog maar de héénweg. Van CS naar Noord. De terugweg was minstens zo leuk. Want dan weet je naar welke kontjes je moet kijken.
[11]
Rond twee uur in de middag kwam ik binnen in het EYE gebouw. Daar kun je vrij in en uitlopen. Het is officieel geopend in april dit jaar. De architect kwam niet opdagen.
Hij was boos omdat er een tegeltje scheef zat. Dit was mijn tweede bezoek. Ik vind het een prachtig gebouw. Maar ik heb deze dinsdag geen film gezien.
Mijn eerste bezoek aan EYE was de Stanley Kubrick tentoonstelling. Die duurde tot negen september. Ik heb toen twee films van hem gezien op één avond. 2001 en Dr. Strangelove.
Je kon de kartonne atoombom van dichtbij bekijken, maar je mocht hem niet aanraken. Dat was een uitputtend dagje. Een goede film put je uit. Emotioneel.
Of je laat je pakken door een film. Dat is ook wel weer waar. Dat laat niet onverlet, dat er heerlijke quotes bestaan van deze films in de top-100 aller tijden;
“You can't fight here, this is the warroom”
“Open the podbay doors, Hal”
The docking scene from 2001 is one of my favorites.
With special attention to the music - Blue Danube.
You can see the IBM logo and connect it with the HAL-9000 computer.
You must shift each letter one position back in the alphabet.
I love these little secrets.
Toen, op die avond zat ik even vooraf te overleggen met een jonge blonde meid achter de bar. Of ik een hapje of snack naar binnen in de zaal mocht nemen.
Ja, daar had ze wel een oplossing voor. Een doosje popcorn. Maar dan geluidsarm. Speciale EYE popcorn die niet zo kraakt tijdens de film.
Kijk, dat vind ik nu bijna een geniaal gevoel voor detail. Net als Stanley Kubrick.
Ik bestelde er een marsreepje bij en een blikje magere cola. Ik heb die avond heerlijk genoten.
Films kunnen je slopen. Emotioneel gesproken. Ik raak er soms uitgeput van. Ik heb dan minstens een uur nodig om weer bij mijn zinnen te komen.
Maar dat geld ook voor sommige schilderijen en foto's en stukken muziek. Dat is niet zo uniek.
[12]
Als je de pont afkomt in Noord moet je linksaf. Honderd meter lopen. Toen ben ik het EYE gebouw binnen geweest. Alles bij elkaar een uurtje of anderhalf. Onderweg flink wat foto's gemaakt.
Het is daar een unieke lokatie. Ik heb er niet veel gedaan. Toilet bezocht. Wat rondgewandeld op het terras. Sigaretje gerookt. Mensen bekeken. Dat soort dingen.
De meeste tijd zat ik in de shop. Veel boeken, aanzichtkaarten en ander papier te koop over beroemde films, regiseurs, sterrren uit Hollywood en Bollywood
en ook over Amsterdam. Af en toe sprongen de tranen uit mijn ogen bij zoveel kostelijk spul. Ik ben een filmjunk. Dat praatje met Ko heeft natuurlijk ook wat meegeholpen.
Gelukkig heb ik niks gekocht. Dikke boeken vanaf vijf pond en vijftig Euro. Binnen de kortste keren ben je failliet.
In de Damstraat was een winkel waar ze originele filmposters verkochten. Dat was dertig jaar gelden. Daar moet ik ook nog eens langs.
[13]
Een zwarte vogel in de winkel had betrekking op “Kauwboy”, een nederlandse kinderfilm die meermalen is bekroond op allerlei internationale filmfestivals.
Ik dacht eerst aan “Birds” van Alfred Hitchkock. Daar heb ik namelijk ooit een TMO over gezien. Zo zie je maar weer, hoe verbeelding en werkelijkheid door elkaar kunnen lopen.
Ik stond minstens twee minuten te twijfelen bij een pinhole camera. Een bouwpakket van stevig karton. Een camera zonder lens, maar met een klein gaatje voorin.
Te gebruiken met standaard 36 millimeter rolfilm. Voor 15,= Euro is dat weer wat anders dan zo'n een super digitaal monster van 1500,= Euro.
Ik stop het even in mijn achterhoofd. Vroeg of laat komt het er zeker weer eens uit.
[14]
Dat was dus een dinsdagje stappen. Lekker kromme benen en wat gezeur in de lage onderrug. Een uurtje of drie houd ik goed vol, maar daarna begint mijn heup op te spelen.
Net als toen ik dat dagje met mijn zus op stap was. Ik kon best wel de trein van CS naar Muiderpoort nemen, maar daar had ik geen puf meer voor.
Toen ben ik door de westertunnel van het CS gehinkstapt naar een taxi. Ondanks alle ellende in het verleden zweer ik nog steeds bij de TCA.
De Taxi Centrale Amsterdam. Het telefoonnummer is ook zo makkelijk te onthouden. Wat mij betreft hebben zij de amsterdamse taxioorlog gewonnen.
De TCA heeft kwaliteit hoog in het vaandel staan. En dat is te merken. De rest noem ik snorders. Maar dat fenomeen bestaat niet meer.
Je hebt tegenwoordig een diploma nodig, een licentie en heel veel geld om taxichauffeur te worden.
Een dikke mercedes stond voor mij klaar. De chauffeur was een goed verzorgde allochtone twintiger. Hij zag mij al aankomen.
Opzettelijk of niet, ik liep een beetje mank. Een handje omhoog en een handje terug en we hadden een ritje. Ik ging achterin en de voorstoel ging iets vooruit.
Hij vroeg of ik goed zat. Wat een heelijke attentie. Ik zat prima en vertelde iets over mijn kreupele heup en mijn uurtjes in het EYE gebouw.
We raakten aan de praat over films en de nederlandse taal. Dit was overduidelijk een hele slimme jongen. Boeiend.
Hij kende het EYE gebouw ook. Hij had daar een paar maanden geleden de film Taxidriver gezien.
Het is tenslotte zijn vak. Robert De Niro, Martin Scorsese, Jodie Foster.
Robert De Niro heeft net weer een film gedaan waarin hij opnieuw een taxichauffeur speelt. Maar dan 36 jaar later. En zo raakten we aan de praat.
Hij kende ook Paul Verhoeven. Bij een aantal titels gingen er zelfs wat lampjes en belletjes bij ons rinkelen.
Hij had net van zijn broer geleerd hoe je films van het internet kan plukken. We hadden een klik.
[15]
Toen kwam het gesprek op de nederlandse taal. Het taalgebruik veranderd snel. Onder invloed van de jeugd en hun sociale media.
Die knaap had een gezonde kijk op de zaak. Toen werd ik weer een beetje heftig. Al dat Hey, Hai, Hoi en ge-Doei in emails stuit mij soms ook tegen de borst.
Toeval of niet, ik moest deze week een email van mijn notaris beantwoorden. Dan gebruik ik “Geachte heer” en ik sluit af met “Hoogachtend”.
De e-tiquette is niet zo moeilijk. Spiegelen is de beste taktiek voor oppervlakkige emails. Je gebruikt gewoon dezelfde aanhef en afsluiting.
Tenzij je iets plechtigs of belangrijks hebt te zeggen. Maar dat doe je dan weer niet via email.
De chauffeur zette mij om vier uur af. In de middag. Recht voor mijn deur. Hij hield de deur voor mij open. Charmant en krokant, een échte heer.
Weer twintig Euro. Maar waar vindt je zoveel inspiratie voor zo weing geld. Dat is toch uniek.
[16]
Eén dagje stappen in Amsterdam kost mij een week om alle indrukken op papier te zetten. Klopt, het is wel oeverloos gelul.
Maar ook een goede les. Als ik schrijven zo leuk vind, dan moet ik daar ook de tijd voor nemen. Misschien wel een schrijfles nemen.
Een uurtje flip-flappen achter je PC zet geen zoden aan de dijk. Reken je niet rijk. Lees Simon Carmiggelt of Godfried Bomans er nog maar eens goed op na.
Ja, ik weet het standbeeld van Simon Carmiggelt nog wel te vinden. Ik moet er beslist eens langs, bosje bloemen mee.
[17]
Weer een flauw grapje. Ik koop tien geraniums. Daar kan ik dan rustig achter gaan zitten. Kruiswoordpuzzeltjes oplossen of zo.
Ik zie mezelf al niet meer zitten. Ik spring liever naakt van de brug met mijn twee nichten.
Een serieuze hobby kost tijd of geld of allebei. Na een tijdje smijt ik alles weer aan de kant en dan lees ik weer de avondkrant.
Misschien moet ik nadenken over een vrijwillige lobotomie. Controleer dan eerst even of jouw verzekering dat dekt. Groet, Harry.
Mijn moeder had het lullige plaatje aan de muur. Martin Luther King en de gebroeders Kennedy. Hoi Ma.
Ja of nee of misschien. Ik ga mijn ouders herbegraven op de Ooster hier in de Watergraafsmeer.
Ze liggen nu naast elkaar (duur, maar wel toepasselijk) of boven op elkaar (goedkoop, maar een beetje raar).
Weet niet zeker. Ze liggen nu ergens in Zaandam, zonder steen. Een bosje bloemen gaat er never nooit niet heen.
Frauke had een mooi ritueel. Bloemen verversen en het graf besproeien met tien liter uit een gieter.
Daarvoor moest ze honderd meter lopen. Naar de pomp. Tja, dan breekt mijn klomp.
Maar de Ooster is zo mooi. Iets in steen laten bijtelen kost me wel weer vijf ruggen.
De zombies uit de de aarde herstellen, een Ooster zerkje bestellen (ik zou er wel naast willen liggen) is weer zoveel ruggen.
Het plechtige transport van twee kisten, van Zaandam naar de Ooster. Minstens drie volgwagens. Stel je voor. Niks voor een Tresoor.
Sorry ma; je kunt mijn rug op.
Pa had ooit een gouden uitspraak "als ik dood ben, kun je mij bij het grofvuil zetten". Daar heb ik hem bijna aan gehouden.
Ik zit weer ongelofelijk te wippen en te flippen. Je kent I-van-hoe? Wie? Ja die. Lees even verder.
Mijn moeder (duitse) leerde mij de engelse taal. Gewoon fonetisch inslikken en dan uitspreken op zijn nederlands en daarna uitspugen in plat engels. Cockny is het best. Hi Gov'ner.
En dan schuiven er weer wat clipjes onder de deurmat. Pygmalion (1938) is een aanrader. Zwart-wit. Oscars gewonnen. George Bernhard Shaw. Eliza Doolittle. Professor Higgins. Kolonel Pickering.
Mijn moeder was toen 15 jaar oud. Zij werd later een fan van Winston Churchil. Tweede wereldoorlog. Daar heeft ze haar engels vandaan. Beroemd dialoogje;
Werkster: If I was married with you, I would poison your tea.
Winston: If I was maried with you, I would drink it.
En zo sloop de zwarte humor langzaam maar zeker mijn leven binnen.
Van de hak op de tak. De Ivanhoe intro kun je hier bekijken. Roger Moore. Sir Walter Scott. The Saint. James Bond. Lekkere vent.
De nederlandse tekst is zo gaaf geweldig om luiduit mee mee te schreeuwen;
Ivanhoe (solo, 2x)
Ivanhoe (koor)
Onvervaard gaan wij te paard met Ivanhoe
Waar hij gaat of staat, we zijn steeds aan z'n zij
We zijn paraat en zingen vrij en blij
Ivanhoe (2x)
Overal door bos en dal met Ivanhoe
De vrijheid in z'n leuze
gerechtigheid in't land
Er is voor hem geen keuze
z'n zwaard is in z'n hand
kom we gaan, allen tezaam
Voorwaarts met Ivanhoe, met Ivanhoe
Hoe krijg je een zelfgemaakte foto in je blogje. Ik moet weer even heel diep nadenken. De .jpg moet een url hebben in de wolk. Dat is wel duidelijk. Google onthoud alles.
Dus eerst je foto's omhoog laden naar Picasa.
Nee, Ho, Stop.
Je foto's zijn veel te groot. Je gratis Picasa-account is binnenkort opverbruikt. Daarna moet je betalen.
Wat moet ik dan doen? Rustig blijven. Open Lightroom en importeren als 4000 Kikas en exporteren als 400 Kikas. In een aparte map.
Dan kun je het mapje met foto's exporteren en omhoog laden naar je eigen Picasa.
Stop maar. Ik word nu al knettergek. De foto hierboven is van 2011 toen ik nog puf had.
Ik ben nu te lui en te lam om nieuwe foto's te uploaden. Komt later.
Dit verhaaltje zat er al weken aan te komen. Bloemendaal. Kast van een huis. Wit. Facel Vega. Porche. Fietsen. Mollenklemmen. Scheepjes. Vliegtuigjes. Aquarium.
Kennemerland. Hockeymeisjes. Fietsen. Duinen. Strand. Zee. Water. Heerlijk. Ik heb al eens eerder gemeld dat ik geluk heb gehad, maar gelukkig zijn is een ander verhaal. In het engels hebben ze daar twee woorden voor; lucky en happy. Hier was ik een weekje redelijk rustig en gelukkig.
Opeens belde er een 70-plus dame aan. De vakantie-oppas van de buren. Dat wist ik. Hun zwarte kat was de baas over de hele buurt. Cerberus heeft geen eigen territorium. Maar dat is een ander verhaal.
Of ik een sleutel had. Helaas, nee. Onderweg was er iets gebeurd met haar moeder. Dat moet dan een 90-plusser zijn geweest. Ik hoop dat ze nog leeft.
Een lichte aandrang deed haar vragen. Ja, gaat uw gang, links af, eind van de gang. Waarmee ik maar wil zeggen dat bejaarden geen schroom meer kennen.
Dat is zo een mooie levensles. Die hou ik erin.
Slap Gelul
Waar wil je nu naar toe? Welnu, Bo is de heer des huizes. Wat ik van hem heb gezien, is het ook een control-freak. Een man naar mijn hart. Hij is geboren in Zweden. Hij bouwt modelbootjes en hij heeft veel kookboeken. Ik heb een klik met hem. Maar dat weet hij nog niet.
Dus spring ik weer van de hak op de tak. Dit sprong in mijn gedachten.
The Swedisch Chef is een uniek karaktertje in de Muppet Show. Vandaar. Zomaar.
De mollen-klemmen waren een aparte uitdaging. Een soort maxi muizen-vallen. Ik zou en moest er een filmpje van maken. Komt Later.
Many links in my blog are dead for aging reasons (hey, that sounds like me). My new policy is to splatter YouTube links in my blogs. That looks like a safe bet. Enjoy and God bless you.
Christian Slater and Patricia Arquette in "True Romance".
